Entuzjastyczny początek

Kiedy w San Remo wybrano 13. laureata Festiwalu Piosenki Włoskiej a w londyńskich studiach BBC Grand Prix 8. Konkursu Piosenki Eurowizji zdobywał duński duet, wzbudzając pierwszą gorącą dyskusję o sąsiedzkim głosowaniu, za Żelazną Kurtyną, w Opolu rodziła się idea organizacji własnego festiwalu. I tak, z inicjatywy dziennikarzy Mateusza Święcickiego i Jerzego Grygoulnasa, a także szefa Rady Narodowej w Opolu, Karola Musioła, między 19. a 23. czerwca 1963 roku w nowopowstałym amfiteatrze odbyły się koncerty I Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej. Od tamtego czasu mija w tym roku 50 lat. Jakie było Opole, jakie jest teraz? Czy Opole to wciąż stolica polskiej piosenki? Zapraszam na przegląd półwiecza największego festiwalu polskiej piosenki.

Już podczas pierwszego festiwalu objawiły się jasne punkty polskiej muzyki. Publiczność i jurorów oczarowała Ewa Demarczyk wykonaniami Pejzażu czy Karuzeli z Madonnami. W rytm Charlestona pląsał na scenie Bohdan Łazuka. Publiczność opolska usłyszała także Pod Papugami Czesława Niemena.

W strugach deszczu odbył się drugi Festiwal w Opolu. Rok 1964 zakończył się potrójnym zwycięstwem Wojciecha Młynarskiego. Zwyciężyły bowiem piosenki O mnie się nie martw w wykonaniu Katarzyny Sobczyk i Niebiesko-Czarnych, Z kim ci tak będzie źle jak ze mną Kaliny Jędrusik oraz Krystyna Konarska ze Spaloną ziemią. Wszystkie z tekstami Młynarskiego. Tuż za Konarską uplasowała się Anna German z utworem Tańczące Eurydyki. 

Opolski festiwal błyskawicznie zyskał szeroką publiczność, już w 1965.roku na widowni amfiteatru, liczonej na 5 tysięcy widzów, znalazły się dodatkowe 3 tysiące osób. A kto pojawił się na scenie? Nieprzygotowany Bohdan Łazuka ofiarni suflowany przez gospodarza koncertu, Jacka Fedorowicza, Anna German, która tym razem wyjechała z Opola z pierwszą nagrodą za Zakwitnę Różą, czy Wojciech Młynarski, tym razem nie tylko jako autor tekstu, ale też wykonawca.

Na opolskiej scenie w roku 1966. brylowały trzy gracje: Katarzyna Sobczyk i Nie bądź taki szybki Bill, Teresa Tutinas z Na całych jeziorach Ty (do słów Agnieszki Osieckiej) oraz Irena Santor z monumentalnym Powrócisz tu. W ich cieniu swój festiwalowy debiut zaliczyły zespoły Czerwone Gitary i Skaldowie.

V Festiwal zdominował Czesław Niemen i utwór Dziwny jest ten świat. Choć najbardziej znane nagranie pochodzi z Sopotu, to utwór swoją premierę miał na południu kraju. Kto jeszcze na tamtym Opolu wystąpił? Wojciech Młynarski wyśpiewał Jesteśmy na wczasach, Kasia Sobczyk rozprawiała się z pechem Trzynastego a Skaldowie namawiali Uciekaj, uciekaj.

Te opolskie dziouchy w wykonaniu No To Co to jeden z przebojów opolskiego festiwalu roku 1968. W tym roku swój pierwszy występ festiwalowy odnotowali Maryla Rodowicz i Marek Grechuta (jego utwór Serce zdobyła nagrodę dziennikarzy). Ewa Demarczyk śpiewała Balladę o cudownych narodzinach Bolesława – tekst Galla Anonima opisujący oczekiwanie na  narodziny Bolesława Krzywoustego. Z kolei Czerwone Gitary podbijały publiczność piosenką Takie ładne oczy.

Na kolejną odsłonę KFPP Czerwone Gitary przyjechały z kolejnym przebojem, Biały Krzyż został uhonorowany nagrodą. Zauważone zostały też Alibabki i Kwiat jednej nocy, Skaldowie za Medytacje wiejskiego listonosza, Marek Grechuta i Anawa z Weselem. Pierwszy hit wylansowała tu Maryla Rodowicz, była to piosenka Mówiły mu.

Maryla kontynuowała swoją drogę usianą sukcesami w roku 1970, Jadą wozy kolorowe porwały opolską publiczność. Wśród nagrodzonych znalazł się zespół Quorum i Ach, co to był za ślub (do słów W. Młynarskiego) i Andrzej Dąbrowski i Zielono mi (sł. A. Osiecka). Uwagę zwracał brak tradycyjnego Kabaretonu – oficjalnie ze względów finansowych, nieoficjalnie dzięki zaostrzeniu cenzury. Uwadze publiczności nie umknął też powrót na scenę po wypadku Anny German.

Korowód Marka Grechuty i W Polskę idziemy, drodzy panowie... Wiesława Gołasa, to hity Opola 1971. W tej edycji furorę robił też kabaret Elita i ich przebój Kurna chata.

Jubileuszowa, dziesiąta odsłona opolskiego festiwalu uczczona została pierwszą transmisją telewizyjną w kolorze. Czy poza kolorowym obrazem ten rocznik przyniósł jakieś przeboje? Oczywiście, zaprezentowano tu m.in. Jej portret Bogusława Meca, Chodź, pomaluj mój świat grupy Dwa Plus Jeden czy Zegarmistrz światła Tadeusza Woźniaka i Alibabek.

Trzy dni KFPP 1973 przyniosły triumfalny powrót Kabaretonu. Satyryczne widowisko w reżyserii Olgi Lipińskiej w konwencji turnieju wypełniły występy m.in. kabaretów Elita czy Tey przyprawiając cenzorów o gwałtowne skoki ciśnienia. W części piosenkarskiej nagrody zdobyli Łucja Prus za satyryczne Tango z różą w zębach oraz Jerzy Połomski za Bo z dziewczynami nigdy nie wie się. Wśród pozostałych konkursowych utworów znalazły się takie hity jak Małgośka Maryli Rodowicz, czy Jaskółka Stana Borysa.

cdn.

(Zdjęcia pochodzą ze zbiorów TVP, Muzeum Piosenki Polskiej w Opolu oraz strony fotopolska.eu)